Οι ασφυκτικές πιέσεις του Όλι Ρεν, εκ μέρους της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, και του Ζαν Κλοντ Γιούνκερ, εκ μέρους του Eurogroup, για πάση θυσία συναίνεση της αντιπολίτευσης στα μέτρα του «Μεσοπρόθεσμου Προγράμματος Δημοσιονομικής Προσαρμογής για την τριετία 2012-2015» αποτελούν ωμή παρέμβαση στα εσωτερικά της χώρας.
Μπαρόζο: Μνημόνιο ή... τανκς
Την πρώτη απροκάλυπτη επέμβαση στα εσωτερικά της χώρας έκανε ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Μπαρόζο, ο οποίος δήλωσε ότι η Ελλάδα θα πρέπει να δεχτεί την εφαρμογή του Μνημονίου, διαφορετικά κινδυνεύει με... δικτατορία.
Οι εν λόγω απειλές του Μπαρόζο δυστυχώς πέρασαν στα ψιλά των εφημερίδων και δεν αξιολογήθηκαν με τη σοβαρότητα που τους έπρεπε. Κι ούτε, βέβαια, αποτέλεσαν αντικείμενο εκτεταμένων διαμαρτυριών εκ μέρους του πολιτικού κόσμου αλλά και των συλλογικών φορέων δράσης της χώρας μας.
Ειδικότερα, ο Μπαρόζο, στις 11 Ιουνίου 2010 και αφού είχαν προηγηθεί τα εκτεταμένα επεισόδια του Μαΐου στην Αθήνα και η δολοφονία των εργαζομένων της Marfin, επισήμανε στις Βρυξέλλες σε εκπροσώπους των εργατικών συνδικάτων ότι, εάν δεν γίνουν αποδεκτά τα έκτακτα μέτρα λιτότητας σε Ελλάδα, Πορτογαλία και Ισπανία για την δήθεν αντιμετώπιση της κρίσης χρέους, τότε η δημοκρατία κινδυνεύει με κατάρρευση στις εν λόγω χώρες. Έτσι, οι εν λόγω δημοκρατίες, κατά τον Μπαρόζο, θα μπορούσαν να αποτελέσουν θύματα στρατιωτικών δικτατοριών. Και, για να μην παρεξηγηθεί εντελώς, συμπλήρωσε «ή και λαϊκών εξεγέρσεων». Τώρα πώς οι λαϊκές εξεγέρσεις θα οδηγούσαν σε κατάλυση της δημοκρατίας στις χώρες του Ευρωπαϊκού Νότου αυτό μόνο ο Μπαρόζο μπορεί να μας το εξηγήσει...
Παραβίαση του Συντάγματος
Τα δείγματα αντιδημοκρατικής εκτροπής είχαν ήδη αρχίσει από το Μάιο του 2010. Έτσι, υπό την καθοδήγηση της τρόικας, η κυβέρνηση επέβαλε την ψήφιση του Μνημονίου όχι με την απαιτούμενη κατά το Σύνταγμα αυξημένη πλειοψηφία των 3/5 του όλου αριθμού των βουλευτών, αλλά με απλή πλειοψηφία.
Στη συνέχεια, με το κοινοβουλευτικό πραξικόπημα της 7ης Μαΐου 2010 επιβλήθηκε η αντισυνταγματική εξουσιοδότηση προς τον υπουργό Οικονομικών να υπογράφει Μνημόνια και δανειακές συμβάσεις, τις οποίες φέρνει στη Βουλή απλά για συζήτηση και ενημέρωση. Ταυτόχρονα, η κυβέρνηση δεν προχώρησε στις αναγκαίες ενέργειες για την κύρωση της δανειακής σύμβασης. Με τον τρόπο αυτό, επέβαλε εντελώς παράνομα την εφαρμογή του Μνημονίου, την επικαιροποίηση του Μνημονίου με μόνη την υπογραφή του υπουργού Οικονομικών και την ανάληψη δεσμεύσεων προς τους δανειστές μέσω της δανειακής σύμβασης, η οποία όμως δεν έχει καν κυρωθεί από τη Βουλή.
Διακυβέρνηση με Προεδρικά Διατάγματα
Στη συνέχεια η τρόικα επιχείρησε να περιορίσει έτι περαιτέρω τη δημοκρατική λειτουργία στη χώρα απαιτώντας από την κυβέρνηση να παρακάμψει επί της ουσίας τις εξουσίες της Βουλής, μια και οι αντιρρήσεις και οι διαφοροποιήσεις των βουλευτών του κυβερνώντος κόμματος είχαν αρχίσει να αποσταθεροποιούν την κυβερνητική πλειοψηφία.
Έτσι με το νόμο 3845/2010 που κύρωσε το Μνημόνιο χορηγήθηκαν ευρύτατες νομοθετικές εξουσιοδοτήσεις προκειμένου να εκδοθούν τα αναγκαία για την εφαρμογή του Προεδρικά Διατάγματα (ΠΔ) και οι Υπουργικές Αποφάσεις (ΥΑ).
Οι εξουσιοδοτικές διατάξεις του νόμου 3845/2010, και ιδίως το άρθρο 2, παρ. 9, είναι ιδιαίτερα γενικόλογες, με αποτέλεσμα να παραβιάζεται βάναυσα η διάταξη του άρθρου 43 παρ. 2 του Συντάγματος.
Σύμφωνα με τη στρατηγική της τρόικας, το Μνημόνιο θα έπρεπε να εκτελεστεί κυρίως με την έκδοση ΠΔ και ΥΑ. Με τον τρόπο αυτό η τρόικα επιθυμούσε την ελάχιστη δυνατή εμπλοκή της Βουλής στη θέσπιση των επώδυνων αντιλαϊκών μέτρων, προκειμένου να μην υπάρξουν δυσάρεστες εκπλήξεις και αυξηθεί σημαντικά ο αριθμός των πάσης φύσεως ανεξάρτητων βουλευτών.
Όμως με την ψήφιση του αντισυνταγματικού νόμου 3845/2010 που κύρωσε το Μνημόνιο και με τη στρατηγική της χορήγησης των συναφών νομοθετικών εξουσιοδοτήσεων για την έκδοση σχετικών ΠΔ και ΥΑ, κυβέρνηση και τρόικα υπονομεύουν πλέον την ίδια τη δημοκρατική λειτουργία στη χώρα μας.
Έτσι η τρόικα, πέρα από την κατεδάφιση των κοινωνικών κατακτήσεων του λαού μας, έχει αρχίσει να επιμολύνει με τις απαιτήσεις της και το δημοκρατικό πολίτευμα που με τόσους αγώνες έχει θεμελιώσει ο ελληνικός λαός.
Απαξίωση της Bουλής και μέσω Ecofin
Μετά τις τεράστιες πολιτικές δυσκολίες που αντιμετώπισε η κυβέρνηση κατά τη διαδικασία κύρωσης του Μνημονίου στη Βουλή στις αρχές Μαΐου 2010, υιοθετήθηκε η τακτική ενσωμάτωσης των ουσιαστικών ρυθμίσεων του Μνημονίου στις σχετικές αποφάσεις που εκδίδει το Ecofin σύμφωνα με τα άρθρα 126, παρ. 9 και 136 της Συνθήκης για τη λειτουργία της ΕΕ για την ενίσχυση του συντονισμού και της εποπτείας της δημοσιονομικής πειθαρχίας.
Αυτό, όμως, αντίκειται στην αρχή της δοτής αρμοδιότητας (άρθρα 4, παρ. 1 και 5 της Συνθήκης για την ΕΕ) σε συνδυασμό με τα άρθρα 2-6 της Συνθήκης για τη λειτουργία της ΕΕ, αφού η άσκηση της εισοδηματικής, κοινωνικής, φορολογικής πολιτικής αλλά και της πολιτικής για το ασφαλιστικό (στις οποίες αναφέρεται κυρίως το Μνημόνιο) ανήκει στην αποκλειστική αρμοδιότητα των κρατών-μελών της ΕΕ.
Επομένως, το Ecofin, θεσπίζοντας αποφάσεις κατά τα άρθρα 126, παρ. 9 και 136 της Συνθήκης για τη λειτουργία της ΕΕ απευθυνόμενες στην Ελλάδα δεν μπορεί να θεσμοθετεί με λεπτομερή τρόπο την πολιτική που πρέπει να ακολουθηθεί από την Ελλάδα στους παραπάνω τομείς που ανήκουν στην αποκλειστική αρμοδιότητά της ως κράτους-μέλους της ΕΕ. Το Ecofin μπορεί να λαμβάνει αποφάσεις που καθορίζουν μόνο τους γενικούς μακροοικονομικούς στόχους που πρέπει να επιτευχθούν από τη χώρα μας, εφόσον βρίσκεται υπό επιτήρηση.
Επομένως, με το να μην επικυρώνονται πλέον τα νέα Μνημόνια από τη Βουλή και ταυτόχρονα να συναινεί η ελληνική κυβέρνηση τα Μνημόνια να ενσωματώνονται στις αποφάσεις του Ecofin, προκειμένου να εφοδιαστούν έτσι με αυξημένη νομική ισχύ παρακάμπτοντας τη Βουλή, δημιουργείται ένα πελώριο πολιτικό, ηθικό και νομικό θέμα, το οποίο καλούνται να αντιμετωπίσουν τα πολιτικά κόμματα, οι φορείς και οι πολίτες της χώρας μας.
Στην ουσία πρόκειται για μια διαδικασία η οποία υποσκάπτει τα θεμέλια της λειτουργίας του δημοκρατικού μας πολιτεύματος.
Διακυβέρνηση χωρίς αντιπολίτευση
Η τελευταία παράνομη απαίτηση των δανειστών για δήθεν συναίνεση στις επιλογές του «Μεσοπρόθεσμου Προγράμματος» επί της ουσίας προσπαθεί να διαμορφώσει τη λειτουργία ενός πολιτικού συστήματος στην υπηρεσία των δανειστών και του Μνημονίου, στο πλαίσιο του οποίου δεν θα πρέπει να υπάρχει καν αντιπολίτευση. Για το λόγο αυτό οι δανειστές απαιτούν συναίνεση από τα κόμματα της αντιπολίτευσης, και μάλιστα έγγραφη, σε σχέση με το «Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα». Έτσι, ενώ σύμφωνα με το Σύνταγμα τέτοιες εξου σίες δεν διαθέτει καν ο Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας, ο Όλι Ρεν αυτοαναγορεύεται σε υπέρτατο πολιτειακό παράγοντα της χώρας. Με τον τρόπο αυτό καταδεικνύει ότι δεν ενεργεί ως μέλος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, αλλά ως εξουσιοδοτημένος εκπρόσωπος των δανειστών. Θα πρέπει όμως να υπενθυμίσει κάποιος στον κ. Όλι Ρεν ότι με τις ενέργειές του αυτές παραβιάζει κατάφωρα τις διατάξεις της Συνθήκης της Λισαβόνας.
Πρόταση μομφής κατά του Όλι Ρεν
Ενόψει, λοιπόν, όλων αυτών οι Έλληνες ευρωβουλευτές των κομμάτων της αντιπολίτευσης θα πρέπει να αρχίσουν να σκέφτονται σοβαρά την περίπτωση ανάληψης πρωτοβουλίας για πρόταση μομφής κατά του κ. Όλι Ρεν ενώπιον του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου.
Φυσικά, το εν λόγω εγχείρημα χρειάζεται αυξημένη πλειοψηφία ευρωβουλευτών και στήριξη από διάφορες πολιτικές ομάδες. Όμως και μόνο η έναρξη σχετικής διαδικασίας είναι ικανή να καταδείξει τις αντιδημοκρατικές επεμβάσεις της Ευρωπαϊκής Επιτροπής στο εσωτερικό της χώρας μας, καθώς και τις ευθείες παραβιάσεις της ίδιας της ενωσιακής νομιμότητας.
Δημοψήφισμα τώρα!
Η λαίλαπα των νέων αντιλαϊκών μέτρων που θέλουν να επιβάλουν η τρόικα και η κυβέρνηση θα καθορίσουν το μέλλον της χώρας μας για τις επόμενες δεκαετίες. Έτσι, αντί η κυβέρνηση να αναζητά τη διακομματική συναίνεση, οφείλει, σύμφωνα με το Σύνταγμα και τις αρχές του δημοκρατικού πολιτεύματος, να αναζητήσει τη συναίνεση του ελληνικού λαού. Διότι μόνο ο ίδιος ο ελληνικός λαός είναι αρμόδιος να καθορίσει κυρίαρχα τις τύχες του και το μέλλον της χώρας.
Ας μην ξεχνάμε ότι η κυβέρνηση εκλέχθηκε με ένα εντελώς διαφορετικό πρόγραμμα. Με το σύνθημα «λεφτά υπάρχουν». Και έχει έκτοτε προχωρήσει σε άνευ προηγουμένου επίθεση κατά του ελληνικού λαού. Επομένως, είναι η ώρα να έρθει στο προσκήνιο ο ελληνικός λαός. Γι’ αυτό άλλωστε και το αίτημα για «δημοψήφισμα τώρα για το ευρωπαϊκό Μνημόνιο», που προωθεί η σχετική πρωτοβουλία πολιτών και φορέων, είναι ιδιαίτερα επίκαιρο.
Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό "Επίκαιρα" στις 26/5/11
