Η καθολική δράση του ελληνικού λαού από την Κρήτη μέχρι τον Έβρο κατά τη διάρκεια των παρελάσεων της 28ης Οκτωβρίου, στην οποία νέοι και γέροι, όλοι μαζί, βροντοφώναξαν το νέο «ΟΧΙ» απέναντι στις αποφάσεις της Μέρκελ για παραπέρα περιορισμό της εθνικής μας κυριαρχίας και για το «κούρεμα» των λαϊκών εισοδημάτων και της περιουσίας των ασφαλιστικών ταμείων, αιφνιδίασε κυριολεκτικά τον παλαιό πολιτικό κόσμο.
Ειδικότερα, η πλειοψηφία των στελεχών του πολιτικού συστήματος αναγκάστηκε να αποχωρήσει από την εξέδρα των
επισήμων μετά την πάνδημη ειρηνική και συνάμα αποφασιστική απαίτηση του ελληνικού λαού, ο οποίος δεν επιθυμούσε η παρέλαση να διεξαχθεί ενώπιον όσων είχαν αποδεχτεί το Μνημόνιο.
Ταυτόχρονα, ο ελληνικός λαός έδρασε ως ο αυθεντικός εγγυητής της προάσπισης του Συντάγματος και κυρίως των εξουσιών που πηγάζουν από την αρχή της λαϊκής κυριαρχίας, θέτοντας επί τάπητος με ιδιαίτερη ένταση το πρόβλημα νομιμοποίησης του ίδιου του ελληνικού πολιτικού συστήματος.
Κυρίαρχο πρόβλημα για τη νομιμοποίηση του ελληνικού πολιτικού συστήματος αποτελεί το πλαίσιο του κοινωνικο-οικονομικού περιβάλλοντος που έχει επιβληθεί από το Μνημόνιο της χρεοκοπίας. Οι όροι του Μνημονίου στηρίζονται στη νεοφιλελεύθερη λογική, τη λιτότητα, την άνιση κατανομή του παραγόμενου κοινωνικού πλούτου, την αύξηση της ανεργίας και την κοινωνική περιθωριοποίηση.
Με φαλκιδευμένο το κοινωνικό κράτος, το ελληνικό πολιτικό σύστημα δεν μπορεί να νομιμοποιηθεί ουσιαστικά. Πολύ δε περισσότερο που ο κοινωνικός Αρμαγεδώννας που έχει επιβληθεί με το Μνημόνιο συνδυάζεται με πλήρη περιορισμό των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας και την εγκατάλειψή της στις ορέξεις των δανειστών. Έτσι, καθώς έχει πλέον καταστεί πασηφανές ότι η χώρα επί της ουσίας διοικείται από την τρόικα, οι αντοχές του περήφανου λαού μας έχουν αρχίσει να εξαντλούνται. Και η εξάντληση της υπομονής του εκφράστηκε μαζικά και ειρηνικά την πιο κατάλληλη στιγμή: την ημέρα του εορτασμού της επετείου του «ΟΧΙ» στις δυνάμεις του Άξονα.
Καθώς, λοιπόν, ο εκρηκτικός συνδυασμός της κυβερνητικής κοινωνικής αναλγησίας διαπλέκεται με την εκχώρηση της εθνικής κυριαρχίας της πατρίδας μας και με την ταπεινωτική συμπεριφορά της τρόικας και των δανειστών απέναντι στους εργαζόμενους και τους συνταξιούχους, η συναισθηματική φόρτιση, η οργή και η αγανάκτηση του λαού μας κορυφώνονται. Η κατεδάφιση του κοινωνικού κράτους, η ανεργία και η άνιση κατανομή των φορολογικών βαρών κυριαρχούν στην καθημερινότητα του πολίτη, ο οποίος, μάλιστα, καλείται να αποδεχτεί τα παραπάνω αντικοινωνικά μέτρα, τα οποία επιβάλλει το κυβερνών κόμμα, το οποίο, όμως, εκλέχθηκε στη βάση ενός εντελώς διαφορετικού πολιτικού προγράμματος, που ορθά συμπυκνώνεται στο περίφημο πλέον «λεφτά υπάρχουν».
Έτσι, το κοινωνικό έλλειμμα διαπλέκεται με το δημοκρατικό έλλειμμα. Καθώς, λοιπόν, το Μνημόνιο έχει συντελέσει αποφασιστικά στην εμβάθυνση των κοινωνικών ανισοτήτων και στην αύξηση της φτώχειας, οι φόβοι για επερχόμενη κοινωνική διάλυση της χώρας έχουν αρχίσει να επιβεβαιώνονται με τον πιο απόλυτο τρόπο. Με τα μέτρα του Μνημονίου προωθείται από τους δανειστές συνειδητά η διάλυση του κοινωνικού ιστού, γεγονός που οδηγεί σε αυξημένους κινδύνους διάλυσης της ίδιας της χώρας.
Στο πλαίσιο αυτό, η τρόικα επιδιώκει η διάλυση να είναι καταρχάς ψυχολογική και πολιτική, προκειμένου να συνεχίσουμε να είμαστε μέλη μιας χώρας στην οποία θα πιστεύουμε όλο και λιγότερο.
Ενόψει της συνεχώς επιδεινούμενης κρίσης νομιμοποίησης, το πολιτικό σύστημα αναζητά τρόπους εξάντλησης και των τελευταίων εφεδρειών του, επιζητώντας να στηριχτεί σε δήθεν κυβερνήσεις εθνικής ενότητας, που θα προκύψουν, όμως, από την παρούσα απονομιμοποιημένη Βουλή και όχι μέσα από νέες εκλογές. Κι αυτό, τη στιγμή κατά την οποία η πλειοψηφία της παρούσας Βουλής με το Μεσοπρόθεσμο δέσμευσε δημοσιονομικά τη χώρα μέχρι και το 2014, δηλαδή για χρονικό διάστημα πέραν της θητείας της.
Κρίση του κοινοβουλευτισμού
Όπως έχουμε επισημάνει σε παλαιότερα άρθρα μας στα «Επίκαιρα», τα συνεχή δημοσκοπικά στοιχεία αποδεικνύουν πλήρη καταρράκωση των αντιπροσωπευτικών θεσμών της χώρας. Η έντονη κρίση αντιπροσώπευσης αρχίζει να εκφράζεται ως κρίση του ίδιου του κοινοβουλευτισμού και του ρόλου των πολιτικών κομμάτων εξουσίας ως θεσμών νομιμοποίησης του ίδιου του πολιτικού συστήματος.
Οι διάφορες απόψεις, πάντως, που ισχυρίζονται ότι η κρίση υποαντιπροσώπευσης μπορεί να ξεπεραστεί με τη συγκρότηση κυβέρνησης συνεργασίας ή κυβέρνησης εθνικής ενότητας μέσα από την παρούσα Βουλή, στην ουσία δεν έχουν αντιληφθεί τις μεγάλες κοινωνικές αλλαγές που έχουν ήδη συντελεστεί στην ελληνική κοινωνία.
Καθώς οι κοινωνικές ανισότητες διευρύνονται και υπονομεύεται η κοινωνική θέση ευρύτατων στρωμάτων της ελληνικής κοινω νίας, το πολιτικό σκηνικό αποτελεί πλέον κινούμενη άμμο, ικανή να καταπιεί καθετί που υπάρχει γύρω της.
Όσο, λοιπόν, η τρόικα θα επιβάλλει αντικοινωνικά μέτρα, τα οποία συρρικνώνουν το εισόδημα των εργαζομένων, τις συντάξεις της τρίτης ηλικίας και τα όνειρα των νέων μας, τόσο θα βαθαίνει η κρίση νομιμοποίησης του πολιτικού συστήματος της χώρας.
Επιπλέον, όσο θα λαμβάνονται μέτρα που περιορίζουν τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας και μετατρέπουν την πατρίδα μας σε προτεκτοράτο, τόσο θα εντείνεται η αντίσταση του λαού μας.
Καθώς θα περνά ο χρόνος, η κρίση νομιμοποίησης του πολιτικού συστήματος θα αρχίσει να μετατρέπεται σε κρίση νομιμοποίησης του ίδιου του ισχύοντος κοινωνικού καθεστώτος. Επομένως, το ζητούμενο στην παρούσα φάση της πολιτικής υποαντιπροσώπευσης και του Μνημονίου δεν είναι πλέον οι κυβερνήσεις δήθεν εθνικής ενότητας, αλλά η αναζήτηση ενός συστήματος άμεσης Δημοκρατίας, το οποίο θα εγγυάται ριζοσπαστική αναδιανομή του παραγόμενου κοινωνικού πλούτου.
Κάτι τέτοιο, όμως, είναι αδύνατο να πραγματοποιηθεί υπό το ισχύον καθεστώς της τρόικας και των δεσμεύσεων που έχει αναλάβει η χώρα μας απέναντι στο ΔΝΤ και στις χώρες της Ευρωζώνης με τη λεόντειο δανειακή σύμβαση και τις πρόσφατες αποφάσεις των ηγετών της Ευρωζώνης για «κούρεμα» του ελληνικού δημόσιου χρέους. Αποφάσεις που μονιμοποιούν την παρουσία της τρόικας στη χώρα μας, η οποία θα ασκεί καθημερινή εποπτεία και επιτόπιο έλεγχο εφαρμογής των αποφάσεων των δανειστών.
Έτσι, καθώς η κρίση νομιμοποίησης του πολιτικού συστήματος της χώρας που έχει εναγκαλιστεί με την τρόικα θα βαθαίνει, ο μοναδικός τρόπος διατήρησης και λειτουργίας του συστήματος πολιτικής επιτήρησης και κηδεμονίας που έχει επιβληθεί στη χώρα μας θα είναι η ενίσχυση των κατασταλτικών μηχανισμών και η συνεχής αντιδημοκρατική εκτροπή.
Προς την κατεύθυνση αυτή φαίνεται να έχει δρομολογήσει τις διαδικασίες η τρόικα, αν λάβει κανείς σοβαρά υπόψη όχι μόνο τις δηλώσεις Μπαρόζο, σύμφωνα με τις οποίες κινδυνεύει δήθεν η Δημοκρατία στις χώρες του ευρωπαϊκού Νότου, αλλά και πρόσφατη σχετική έρευνα Γερμανών δημοσιογράφων στην Ελλάδα, που θεωρούν ιδιαίτερα πιθανή μια αντιδημοκρατική εκτροπή.
Όμως, ο ελληνικός λαός δεν πρόκειται να ανεχτεί τη μετατροπή της χώρας σε προτεκτοράτο των δανειστών κι αυτό θα συνεχίσει να το εκφράζει μαζικά, δημοκρατικά και αγωνιστικά με κάθε νόμιμο μέσο, αξιοποιώντας το ακροτελεύτειο άρθρο του Συντάγματος, στο πλαίσιο ενός ανένδοτου αγώνα για ένα νέο 1-1-4.
Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Επίκαιρα στις 3/11/11
