Στην πρόσφατη συνάντησή τους Μέρκελ και Σαρκοζί επιβεβαίωσαν την αποφασιστικότητά τους να προχωρήσουν ταχύτατα στην υπογραφή της δημοσιονομικής συνθήκης.
Με βάση το σχετικό σχεδιασμό, οι «Μερκοζί» επιθυμούν αυτό να γίνει το αργότερο εντός του Μαρτίου του 2012. Μάλιστα, ανεπίσημοι κύκλοι των δύο ηγετών έκαναν γνωστό ότι η διαπραγμάτευση της δημοσιονομικής συνθήκης προχωρά ταχύτατα και εξέφρασαν την αισιοδοξία τους ότι η υπογραφή της θα μπορούσε να γίνει από τους «17» της Ευρωζώνης την 1η Μαρτίου.
Για το λόγο αυτό, εντείνουν τις πιέσεις τους προς τις χώρες της Ευρωζώνης. Στο πλαίσιο αυτό θα πρέπει να ιδωθεί και η πρόσφατη επίσκεψη του Γερμανού υπουργού Εξωτερικών, κ. Βεστερβέλε, στην Αθήνα. Μάλιστα, σε σχετική τηλεοπτική του συνέντευξη, ο Γερμανός υπουργός Εξωτερικών επισήμανε στους Έλληνες τηλεθεατές την υπέρμετρη δήθεν αλληλεγγύη που επέδειξε η Γερμανία προς την Ελλάδα μέσα από τη χορήγηση δανείου 22,3 δις ευρώ. Φυσικά, ο κ. Βεστερβέλε ξέχασε να επισημάνει ότι το εν λόγω δάνειο δόθηκε με τοκογλυφικό επιτόκιο και με την επιβολή σκληρών όρων πολιτικής και οικονομικής επικυριαρχίας των δανειστών μέσω του Μνημονίου.
Έτσι η γερμανική κρατική τράπεζα KfW, η οποία δανείζεται από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα με χαμηλό επιτόκιο, που σήμερα ανέρχεται σε 1%, δανείζει τη χώρα μας με επιτόκιο περί το 5% για δάνεια τριετούς διάρκειας, επιτόκιο που προσαυξάνεται κατά 1% σε περίπτωση μεγαλύτερης χρονικής διάρκειας. Κι όλα αυτά χαρακτηρίζονται από τους Γερμανούς «αλληλεγγύη».
Μια αντίστοιχη «αλληλεγγύη» προετοιμάζουν για όλους τους λαούς της Ευρωζώνης οι «Μερκοζί» από την ώρα που θα τεθεί σε εφαρμογή η νέα δημοσιονομική συνθήκη.
Μια συνθήκη που στον πυρήνα της λογικής της βρίσκεται η θεωρία της Ευρώπης των πολλών ταχυτήτων και η οποία αποτελεί πλέον το κατεξοχήν εργαλείο για την εμπέδωση της «Ευρώπης των δανειστών» και τη σταδιακή μετατροπή των χωρών της ΕΕ σε προτεκτοράτα του γαλλογερμανικού άξονα.
Η Ευρώπη των πολλών ταχυτήτων υποστηρίχθηκε κυρίως από το γαλλογερμανικό άξονα με τη στενή επικουρία της Βρετανίας και αντιμετωπίστηκε με ιδιαίτερη πολεμική από τις χώρες του ευρωπαϊκού Νότου.
Από το 1994 στη Γερμανία
Όπως έχουμε αναλύσει στο βιβλίο μας Για μια Ευρωπαϊκή Ένωση των πολιτών και της αλληλεγγύης (Αθήνα, 1997), ήδη από το Σεπτέμβριο του 1994 η CDU/CSU είχε εκδώσει σχετικό πολιτικό ντοκουμέντο στο οποίο εκφράζονταν οι θέσεις της για την Ευρώπη των πολλών ταχυτήτων.
Επρόκειτο για ένα ιδιαίτερα συγκροτημένο έγγραφο που προσδιόριζε με αρκετές λεπτομέρειες την αντίληψη των Γερμανών Χριστιανοδημοκρατών για το ζήτημα αυτό. Κατά τη CDU/CSU η ιδέα της Ευρώπης των πολλών ταχυτήτων, παρά τις νομικές και πρακτικές δυσκολίες που παρουσίαζε, θα έπρεπε να θεσμοθετηθεί στο πλαίσιο της Συνθήκης της ΕΕ. Η λύση αυτή ήταν απαραίτητη, ώστε να μην μπορεί κανένα κράτος να εμποδίσει τις προσπάθειες των υπόλοιπων κρατών-μελών που διέθεταν την ικανότητα και επιθυμούσαν τη στενότερη συνεργασία, προκειμένου να αποκτήσουν ταχύτερο βηματισμό στο πλαίσιο της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης.
Η γαλλογερμανική συνεργασία αναμφίβολα αποτελούσε τον κινητήριο μοχλό του σκληρού πυρήνα της Ένωσης, τον οποίο συνιστούσαν οι χώρες της Benalux, δηλαδή το Βέλγιο, η Ολλανδία και το Λουξεμβούργο, μαζί με τη Γερμανία και τη Γαλλία. Για το λόγο αυτό, ο σκληρός πυρήνας της ΕΕ θα έπρεπε να συμμετέχει σε όλες τις κοινές δράσεις, να αναλαμβάνει πρωτοβουλίες, να επικεντρώνεται σε θέματα που καλύπτει ο σημερινός χώρος ελευθερίας, ασφάλειας και δικαιοσύνης και «να συγκροτήσει μια νομισματική ένωση, η οποία θα αποτελούσε το σκληρό πυρήνα της πολιτικής ένωσης».
Όπως επισήμανε το 1994 η γερμανική Χριστιανοδημοκρατία, καθώς αναμένονταν τότε να προσχωρήσουν στην ΕΕ τα κράτη της Ανατολικής Ευρώπης, ήταν αναγκαία η δημιουργία του σκληρού πυρήνα της ΕΕ ως απαραίτητη προϋπόθεση για τη διεύρυνση της ΕΕ με τις εν λόγω χώρες.
Η γαλλική Δεξιά
Αντίστοιχες θέσεις εξέφρασε την ίδια εποχή και η γαλλική Δεξιά μέσω του τότε πρωθυπουργού της Γαλλίας E. Balladur στις εφημερίδες LeFigaro και LeMonde. Επισήμανε, λοιπόν, σχετικά ότι η Ευρώπη των πολλών ταχυτήτων θα έπρεπε να γίνει αποδεκτή τουλάχιστον για ένα μεταβατικό στάδιο, στο πλαίσιο της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Κατά τον E. Balladur, έπρεπε να διαμορφωθεί ένας αποτελεσματικός και ομοιογενής κεντρικός πυρήνας, αρθρωμένος γύρω από τη Γαλλία και τη Γερμανία, και για το λόγο αυτό εισήγαγε τη θεωρία των ομόκεντρων κύκλων.
Στο πλαίσιο αυτό, η Ευρώπη θα έπρεπε να αρθρωθεί σε τρεις ομόκεντρους κύκλους. Ο πρώτος κύκλος θα έπρεπε να συγκροτηθεί από τα κράτη που επιθυμούσαν στενή συνεργασία στον τομέα της νομισματικής πολιτικής αλλά και στο στρατιωτικό τομέα, αναδεικνύοντας από τότε ότι δεν μπορεί να υπάρξει κοινό νόμισμα χωρίς να διαθέτει πίσω του την αναγκαία στρατιωτική ισχύ.
Ο δεύτερος κύκλος θα μπορούσε να αποτελείται από τα υπόλοιπα εκτός Ευρωζώνης κράτη-μέλη της ΕΕ και ο τρίτος κύκλος θα μπορούσε να συμπεριλαμβάνει τρίτες χώρες, όπως η Ρωσία και οι χώρες της Μεσογείου, με αντικείμενο τη διπλωματική συνεργασία και τη συνεργασία σε θέματα ασφάλειας, οικονομίας και εμπορίου.
Η δημοσιονομική συνθήκη
Όπως έχουμε, λοιπόν, αναλύσει και σε προηγούμενα τεύχη των «Επικαίρων», η δημοσιονομική συνθήκη που προωθούν μετ’ επιτάσεως οι «Μερκοζί» στην ουσία αποτελεί εφαρμογή στην πράξη της θεωρίας της Ευρώπης των πολλών ταχυτήτων.
Έτσι, προωθούν μια συνθήκη με καθαρά διακυβερνητικά χαρακτηριστικά, που απαξιώνει τα δικαιώ ματα των εθνικών Κοινοβουλίων και του ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Με τον τρόπο αυτό, εναποθέτουν όλες τις θεσμικές εξουσίες κυρίως στη διάσκεψη κορυφής των ηγετών της Ευρωζώνης, όπου κυριαρχούν αναντίρρητα οι «Μερκοζί», αλλά και στο Eurogroup, όπου και πάλι ο γαλλογερμανικός άξονας αποφασίζει κατά το δοκούν.
Με τον τρόπο αυτό, εγκαθιδρύονται σταδιακά εντός της ΕΕ σχέσεις νεοαποικιακού τύπου, όπου Βερολίνο και Παρίσι, ως η σύγχρονη κοινή μητρόπολη, θα μπορούν να επιβάλλουν τις πολιτικές τους αποφάσεις στα υπόλοιπα μέλη της Ευρωζώνης και της ΕΕ, πλην της Βρετανίας, με αντικείμενο τη συνεχή οικονομική τους τοκογλυφική και λοιπή αφαίμαξη. Κι αυτό θα γίνεται πλέον μέσω Μνημονίων υπό τη στενή επιτήρηση της εκάστοτε τρόικας.
Έτσι το «πειραματόζωον η Ελλάς» αποδείχτηκε ιδιαίτερα χρήσιμο και για το σχεδιασμό της θεσμοθέτησης του σύγχρονου ευρωπαϊκού νεοαποικισμού μέσω τρόικας και Μνημονίων. Το ερώτημα, βέβαια, παραμένει: Θα δεχτούν οι ευρωπαϊ κοί λαοί τους γαλλογερμανικούς σχεδιασμούς ή θα αντιδράσουν καθοριστικά; Τα δείγματα από τις αντιδράσεις των πολιτών στην Ελλάδα, την Ιρλανδία, την Ιταλία και τις άλλες χώρες της ΕΕ είναι μέχρι στιγμής ιδιαίτερα ενθαρρυντικά.
Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Επίκαιρα»
