Μετά την πύρρεια υπερψήφιση της νέας δανειακής σύμβασης και του νέου Μνημονίου από τη Βουλή, η κυβέρνηση και τα «παπαγαλάκια» της τρόικας προσπαθούν να καθυποτάξουν τις αντιδράσεις του λαού μας, εξαπολύοντας ένα νέο ψυχολογικό πόλεμο.
Υποστηρίζουν ότι, εφόσον ψηφίστηκε η νέα δανειακή σύμβαση και το νέο Μνημόνιο, η χώρα δεσμεύεται δήθεν στο διηνεκές και επί σαράντα χρόνια θα πρέπει να χορεύει στο ρυθμό που θα παίζουν οι δανειστές.
Οι ισχυρισμοί αυτοί είναι εντελώς αβάσιμοι, αφού μια νέα αντιμνημονιακή κυβέρνηση μπορεί να ακυρώσει και τη νέα δανειακή σύμβαση και το νέο Μνημόνιο, με βάση τη ρήτρα του «επονείδιστου χρέους».
Διεθνές Δίκαιο...
Σύμφωνα με το Ρώσο καθηγητή Alexander Nahum Sack, τρεις είναι οι προϋποθέσεις για τη δημιουργία «επονείδιστου χρέους»:
1. Ο δανεισμός να έγινε με ανήθικο και παράνομο τρόπο, χωρίς τη συγκατάθεση των πολιτών, στη βάση μιας λεόντειας σύμβασης.
2. Τα δάνεια να μην χρησιμοποιήθηκαν προς το συμφέρον του λαού και της χώρας, αλλά, αντίθετα, να σπαταλήθηκαν σε δραστηριότητες που δεν ωφέλησαν το έθνος.
3. Ο πιστωτής να ήταν ενήμερος γι’ αυτή την κατάσταση και παρά ταύτα να προχώρησε στο δανεισμό.
Ευρωζώνη...
Όπως έχει αποδειχτεί, μέρος του ελληνικού δημόσιου χρέους προέρχεται από σύναψη δανείων ή από χορήγηση εγγυήσεων του Ελληνικού Δημοσίου για αγορά εξοπλισμού από τη Siemens και άλλες γερμανικές εταιρείες, στις οποίες παράνομα ανατέθηκαν οι εν λόγω προμήθειες λόγω μίζας και «μαύρων τα μείων» για τη χρηματοδότηση πολιτικών κομμάτων και κυβερνητικών παραγόντων στην Ελλάδα.
Όμως και η ίδια η υπερχρέωση της χώρας, η οποία προέκυψε μετά την ένταξή της στην Ευρωζώνη, οφείλεται σε παράνομες ενέργειες των εποπτικών Αρχών της ΕΕ, οι οποίες, αν και γνώριζαν ότι η Ελλάδα παραβιάζει τα κριτήρια του Μάαστριχτ, εντούτοις έκαναν τα στραβά μάτια προκειμένου να συνεχίζεται η απρόσκοπτη εξαγωγή γερμανικών και γαλλικών καταναλωτικών προϊόντων και βιομηχανικού εξοπλισμού στην πατρίδα μας.
Για το ζήτημα αυτό, άλλωστε, υπάρχει η καραμπινάτη ομολογία του Ζαν Κλοντ Γιούνγκερ, που, μεταξύ άλλων, επισήμανε ότι «ήταν φανερό πως κάποια μέρα η Ελλάδα θα έπρεπε να αντιμετωπίσει αυτό το είδος του προβλήματος και ήξερα ότι το πρόβλημα αυτό θα έφτανε, διότι συζητούσαμε, οι Γερμανοί, οι Γάλλοι, ο πρόεδρος Ζαν Κλοντ Τρισέ στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, η Επιτροπή και εγώ ο ίδιος για τις προοπτικές αυτού που δεν ήταν τότε γνωστό όπως αυτό που αποκαλούμε “ελληνική κρίση”».
Και συνέχισε με ιδιαίτερα αποκαλυπτικό τρόπο: «Ήξερα ακόμη ότι η Γαλλία και η Γερμανία κέρδιζαν τεράστια ποσά από τις εξαγωγές τους προς την Ελλάδα. Αλλά εγώ δεν θα μπορούσα να πω δημόσια αυτό που γνώριζα».
Κατά συνέπεια, το μεγαλύτερο μέρος του ελληνικού δημό σιου χρέους στην ουσία συνιστά «απεχθές» ή «επονείδιστο χρέος» («odious debt») και για το λόγο αυτό η ελληνική πλευρά έχει κάθε δικαίωμα όχι μόνο να αρνηθεί νόμιμα την εξόφλησή του, αλλά μπορεί να προχωρήσει και στη μονομερή διαγραφή του.
...και ΔΝΤ
Προκειμένου να αντιμετωπίσει την εν λόγω παράνομη υπερχρέω σή της, η Ελλάδα οδηγήθηκε με ύποπτες και προαποφασισμένες μεθοδεύσεις στο ΔΝΤ και στο δήθεν μηχανισμό διάσωσης και υποχρεώθηκε στη σύναψη δανείων με τα κράτη της Ευρωζώνης, τη γερμανική κρατική τράπεζα KfW και το ΔΝΤ ύψους 110 δισ ευρώ. Οι έξι πρώτες δόσεις που χορηγήθηκαν από τα δάνεια αυτά χρησιμοποιήθηκαν αποκλειστικά για την αποπληρωμή των παλαιών επονείδιστων χρεών.
Το ίδιο ισχύει και για τη νέα δανειακή σύμβαση, μια και με αυτή θα πληρωθούν αποκλειστικά εμμέσως ή αμέσως παλαιά επονείδιστα χρέη. Επομένως, και η νέα δανεια κή σύμβαση είναι άκυρη, διότι συνιστά νέο «επονείδιστο χρέος».
Η ένσταση «επονείδιστου χρέους» σε σχέση με την εν λόγω δανειακή σύμβαση μπορεί να προταθεί νόμιμα και ενώπιον κάθε δικαστηρίου του εξωτερικού στο οποίο μπορεί ενδεχόμενα να συρθεί η χώρα από τους δανειστές, και να καταστήσει έτσι νομικά αδύνατη την έκδοση οιασδήποτε δυσμενούς απόφασης κατά της Ελλάδας λόγω της ως άνω άκυρης και επονείδιστης νέας δανειακής σύμβασης.
Δημοσιεύτηκε στο περιοδιό Επίκαιρα
