Συμπληρώθηκε ένας χρόνος Μνημόνιο και το μόνο που έχουν να επιδείξουν τρόικα και κυβέρνηση είναι η πλήρης αποτυχία του Μνημονίου, το οποίο στηρίχτηκε στη συνταγή του δήθεν αποπληθωρισμού.
Όπως είχε επισημάνει ο επικεφαλής του ΔΝΤ, «σοσιαλιστής» Ντομινίκ Στρος-Καν, προκειμένου η Ελλάδα να βγει από την κρίση, έπρεπε να στηριχτεί στον αποπληθωρισμό, δηλαδή στη μείωση μισθών και τιμών.
Κατά το ΔΝΤ, ένα από τα βασικά προβλήματα της ελληνικής οικονομίας ήταν η έλλειψη ανταγωνιστικότητας, την οποία και απέδιδε στις δήθεν αυξημένες αποδοχές των Ελλήνων εργαζομένων, που, όμως, με βάση τις διάφορες στατιστικές, αποδείχτηκε ήδη ότι ήταν πολύ χαμηλότερες από αυτές που ίσχυαν στη Γερμανία, στη Γαλλία και στις άλλες χώρες του σκληρού πυρήνα της Ευρωζώνης.
Επειδή, λοιπόν, κατά το ΔΝΤ, η Ελλάδα, ως μέλος της Ευρωζώνης, δεν μπορούσε να βασιστεί στη υποτίμηση του νομίσματος προκειμένου να ενισχύσει την ανταγωνιστικότητά της στη διεθνή οικονομία, έπρεπε να προχωρήσει σε μια «εσωτερική υποτίμηση», δηλαδή σε μια βίαιη υποβάθμιση του βιοτικού επιπέδου των κατοίκων της, μέσω της μείωσης των μισθών. Με τον τρόπο αυτό, η Ελλάδα θα μπορούσε να μειώσει τα ελλείμματα και τα χρέη της και να βγει ξανά στις αγορές για δανεισμό το 2012.
Σκληρά μέτρα
Έτσι, με το επιχείρημα αυτό, η τρόικα και η κυβέρνηση επέβαλαν τη δραστική μείωση των μισθών και των συντάξεων, καθώς και την κατάργηση του Δώρου Χριστουγέννων, του Δώρου Πάσχα και του επιδόματος αδείας στο δημόσιο τομέα (!) αλλά και σε ορισμένες κατηγορίες συνταξιούχων του ιδιωτικού τομέα. Προχώρησαν στην επιβολή σκληρών μέτρων λιτότητας, με τη δραστική μείωση των δημόσιων δαπανών, την κατεδάφιση του κοινωνικού κράτους και του ασφαλιστικού συστήματος και την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, προκειμένου να επιβληθεί ευελιξία στις εργασιακές σχέσεις, βίαιη, δηλαδή, μείωση των μισθών και ανατροπή των εργασιακών δικαιωμάτων στο δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα. Επίσης, αύξησαν από 15% έως 40% τουλάχιστον τα τιμολόγια της ΔΕΗ και κατά 40% τα εισιτήρια των μέσων μαζικής μεταφοράς.
Από την πρώτη στιγμή είχαμε την ευκαιρία να αναλύσουμε την ανακολουθία, τις αντιφάσεις (Athens News, 30/4/2010, σελ. 8-9), τον άδικο και βαθιά ταξικό χαρακτήρα της πολιτικής της τρόικας, που, κατ’ ουσίαν, θα οδηγούσε σε βίαιη ανακατανομή του κοινωνικού πλούτου εις βάρος των λαϊκών στρωμάτων της χώρας μας και υπέρ των δανειστών, των πάσης φύσεως τοκογλύφων, των τραπεζών και των άλλων προνομιούχων.
Στο πλαίσιο αυτό είχαμε επισημάνει (βλ. Η Σφήνα,30/4/2010, σελ. 16) ότι η πολιτική αυτή θα είχε «ως συνέπεια τη μείωση της κατανάλωσης, με αποτέλεσμα την περαιτέρω ύφεση και τη μείωση των κερδών του ιδιωτικού τομέα. Άμεση συνέπεια θα είναι η μείωση των φορολογικών εσόδων του κράτους, αφού θα εισπράττονται λιγότεροι έμμεσοι φόροι (ΦΠΑ, φόρος καυσίμων κ.λπ.) αλλά και φόροι επί των κερδών των επιχειρήσεων.
Επομένως, η μείωση των μισθών στην Ελλάδα δεν είναι μόνο κοινωνικά άδικη, αλλά οδηγεί ταυτόχρονα και σε περαιτέρω αδυναμία μείωσης του δημόσιου χρέους και των δημόσιων ελλειμμάτων, που υποτίθεται ότι αποσκοπούσε η επιβολή των όρων του ΔΝΤ».
Παταγώδης αποτυχία
Οι εκτιμήσεις αυτές επιβεβαιώθηκαν πλήρως ένα χρόνο μετά, αφού τα ίδια τα στοιχεία της Eurostat και των αρμόδιων ελληνικών κρατικών υπηρεσιών αποδεικνύουν πέραν πάσης αμφιβολίας ότι η νεοφιλελεύθερη πολιτική της τρόικας και της κυβέρνησης που επιβλήθηκε με το Μνημόνιο απέτυχε παταγωδώς.
Έτσι, έπειτα από ένα χρόνο εφαρμογής του Μνημονίου, η ανεργία έχει σπάσει κάθε ρεκόρ, τα «λουκέτα» στις επιχειρήσεις και στα μαγαζιά πολλαπλασιάζονται καθημερινά, ο πληθωρισμός βρίσκεται στα ύψη και τα έσοδα του κράτους δεν έχουν πιάσει τους στόχους που έθεσε το Μνημόνιο.
Το έλλειμμα του 2010 διαμορφώθηκε στο 10,5% του ΑΕΠ, αντί του 9,4% που εκτιμούσε η τρόικα, με αποτέλεσμα να είναι υψηλότερο κατά 2,2 δις ευρώ. Ταυτόχρονα, το χρέος, αντί να μειώνεται, αυξάνεται συνεχώς και τα περίφημα spreads δανεισμού της χώρας έσπασαν κάθε ρεκόρ, καθιστώντας απαγορευτική οποιαδήποτε σκέψη της κυβέρνησης για επιστροφή στις αγορές το 2012, παρά τους σχετικούς σχεδιασμούς του ίδιου του Μνημονίου.
Είναι χαρακτηριστικό ότι, ενώ στις 7 Απριλίου 2010, ήτοι προ της ένταξης της Ελλάδας στο μηχανισμό δήθεν στήριξης, τα spreads είχαν ανέλθει στις 412 μονάδες, τελικά, μετά την ένταξη της Ελλάδας στο «μηχανισμό στήριξης», συνέχισαν να ανεβαίνουν, για να εκτοξευθούν σε πρώτη φάση στις 920 μονάδες βάσης τον Αύγουστο του 2010 και, εντέλει, στις 1.300 μονάδες στα τέλη Απριλίου του 2011.
Επομένως, έπειτα από τόσες οικονομικές θυσίες και την αφαίμαξη του ελληνικού λαού αλλά και την εκχώρηση της εθνικής κυριαρχίας στην τρόικα, η κυβέρνηση κατάφερε να μπορεί πλέον να δανείζεται με 16%, ενώ προ της ένταξης στο «μηχανισμό στήριξης» είχε δανειστεί το α’ τρίμηνο του 2010 με μέσο όρο 6,2%!...
Μάλιστα, τα κρατικά ομόλογα της Αργεντινής, η οποία προ ετών είχε κηρύξει στάση πληρωμών, θεωρούνται πλέον περισσότερο ασφαλή από τα ελληνικά...
Έτσι, με την ψήφιση των αντιλαϊκών μέτρων μείωσης των εισοδημάτων στη χώρα και την αύξηση των φόρων, η οικονομία έχει μπει σε βαθιά ύφεση και η τρόικα, εγκλωβισμένη πλέον στο φαύλο κύκλο της πολιτικής της, πιέζει την κυβέρνηση να αυξήσει τα έσοδα, να προχωρήσει σε ξεπούλημα δημόσιας ακίνητης περιουσίας και σε ιδιωτικοποιήσεις κερδοφόρων επιχειρήσεων ύψους 50 δις ευρώ, τη στιγμή που το πακέτο στήριξης των τραπεζών και των μεγαλομετόχων τους σε ρευστό και εγγυήσεις κατά το διάστημα 2008-2011 έφτασε τα 108 δις ευρώ.
Ήδη η τρόικα και η κυβέρνηση προσπαθούν να αποκρύψουν τις ευθύνες τους για την παταγώδη αποτυχία της πολιτικής που επέβαλαν με το Μνημόνιο και προχωρούν σε νέο πακέτο μέτρων ύψους 26 δις ευρώ. Έτσι, το νέο πακέτο μέτρων και ξεπουλήματος δημόσιας περιουσίας κατά το διάστημα 2011-2015 θα ανέλθει στο αστρονομικό ποσό των 76 δις ευρώ!
Αποδεικνύεται, λοιπόν, ότι η χώρα, ακολουθώντας την πολιτική του Μνημονίου, οδηγείται μετά βεβαιότητας στην υπερχρέωση, στο ξεπούλημα των πλουτοπαραγωγικών της πηγών, στην απώλεια κάθε ίχνους εθνικής κυριαρ χίας και στην «ελεγχόμενη πτώχευση», που θεσμοθετήθηκε με την αναθεώρηση της Συνθήκης της Λισαβόνας.
Αν ακολουθούσε, όμως, διαφορετική πολιτική, θα μπορούσε να είχε αποφύγει το Μνημόνιο και την τρόικα. Άλλωστε, ακόμη και στις 24/3/2010, δηλαδή μία ημέρα πριν από τη δημιουργία του «μηχανισμού στήριξης», η Eurobank είχε επισημάνει με νόημα σε σχετική έκθεσή της ότι «η χρηματοδοτική βοήθεια είτε από την ΕΕ είτε από το ΔΝΤ δεν είναι απολύτως απαραίτητη σε αυστηρά χρηματοδοτικούς οικονομικούς όρους» (βλ. http://www.bankingnews.gr/).
Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό "Επίκαιρα" στις 5/5/11
